Wie is die vrouw die mij coacht eigenlijk?
Hi! Ik ben Rose Claire Revivo, geboren op 27 mei 1983 in Amstelveen (nou was dát een ‘klein’ foutje in de regie dus was ik tien minuten later al op Amsterdams grondgebied om daar vervolgens op te groeien).
Kernwaarden die ik probeer uit te dragen zijn; authenticiteit, vrijheid, diversiteit, inclusiviteit, empathisch vermogen, humor, vooral zelfspot en het vermogen tot zelfreflectie.
Mijn achtergrond.
Mijn vader, Claude Revivo, helaas overleden, is in een joods gezin geboren in Fez, Marokko. Na 16 jaar moest hij naar Israel, het leger in. Hij heeft vervolgens de halve wereld gezien en is zo’n 25 jaar later geëindigd in Amsterdam, alwaar hij ook mijn moeder heeft leren kennen. Mijn moeder, Marion Stibbe, is geboren in het ‘keurige Amsterdam-Zuid’ als dochter van een, toen zeer ‘beroemde’, advocaat. Beiden hebben een mooie familiegeschiedenis maar het contrast kan bijna niet groter.
De familie van mijn vader woont verspreid over de wereld; in Frankrijk, in Amerika, in Israel, in Marokko, in Spanje en in Nederland. De familie van mijn moeders kant woont exclusief in Nederland. Dit brengt nogal verschillen met zich mee. Iedereen hangt andere religies aan, sommigen helemaal geen. Het is een rijke mix aan religies, cultuur, achtergrond, leefomgeving, gewoontes, noem maar op. Het mooiste, maar zoals je wellicht begrijpt, ook het lastige daarvan is, ik ben met dit alles opgegroeid. Wie ben je dan precies? Waar hoor je bij?
Ken je dat gevoel van verscheurd zijn tussen verschillende werelden?
Met de hele familie vierden wij alle denkbare en mogelijke feestdagen zoals; Kerst, Pesach, of Eid al-Fitr. Ondanks al onze verschillen, aten we allemaal van dezelfde tafel, zonder problemen.
Toch, al vanaf ik me kan herinneren ben ik geconfronteerd met dit grote contrast, de vooroordelen en oordelen die daarbij horen. Dit kwam van familie, vrienden, kennissen en totaal onbekenden; over mijzelf, mijn ouders en ons leven.
Hoe jong je ook bent, je herkent het, je weet dat mensen iets zeggen (of denken) dat onaardig is en het voelt onaangenaam. Ik kon er als kind mijn vinger niet op leggen maar ik was altijd alert. Pas halverwege mijn twintiger jaren, kon ik de juiste woorden vinden die het gevoel omschreven. Je bent simpelweg niet ‘gemiddeld’ dus je past niet in het gebruikelijke plaatje.
Inmiddels vind ik dit een zegen.
Mijn missie om op te staan tegen ongelijkheid en vooroordelen, maar ook mijn alertheid op hoe vaak dit voorkomt, is al ontstaan vanaf het moment dat ik kon ‘voelen’ en praten, waarschijnlijk dus vér voor ik écht zelfstandig kon denken. Een oordeel hebben is natuurlijk heel makkelijk.
In de eerste paar seconden dat je iemand ziet of spreekt, gebeurt er in je hoofd al van alles.
‘Goed of fout’, ‘Mooi of lelijk’, ‘Slim of dom’, Dik of dun’, etc.. We doen het allemaal.
Ik ook. Met de tijd heb ik geleerd dat dit op zich niet heel erg is, zolang we ons er maar van bewust zijn en de bereidheid hebben ons oordeel uit te stellen, een eerste (onbewust) oordeel bij te stellen, om met elkaar in gesprek te gaan en om elkaar zo écht te leren kennen. Zonder mijn achtergrond, zonder mijn ‘ingewikkelde’ familie, had ik dit nooit zo intens gevoeld of überhaupt geleerd.
Hoe werd ik coach?
Met de komst van diverse social media (doorgaans een mooi middel) is het snel oordelen alleen maar erger geworden en een oordeel uitstellen steeds moeilijker. Niks is simpeler dan direct ergens ongezouten commentaar op geven, veilig en desnoods anoniem, vanaf de bank. De uitingen die ik over mensen voorbij zie komen, die we persoonlijk helemaal niet, of maar een beetje, kennen, vind ik pijnlijk en vooral onnodig. Ik voel weer precies wat ik als klein meisje al voelde, ook als het niet over mij gaat. Het effect dat die commentaren op ons hebben wordt dan ook vaak onderschat. We hebben het gevoel dat we alles -mooi en heel erg lelijk- mogen zeggen onder de noemer ‘vrijheid van meningsuiting’. Vervolgens vergeten we dat we het hebben over mensen met emoties, een leven, en richten we soms onherstelbare schade aan. Daarnaast zie je dagelijks de worsteling die mensen met zichzelf ervaren.
-Mede- daarom ben ik waar ik nu ben.
Drie jaar, drie maanden en 17 dagen (bovenop de 32 jaar daarvoor).
Het is praktisch gezien onmogelijk om mijn hele levensverhaal hier met je te delen maar, na zo’n 35 turbulente jaren, met een eindeloze hoeveelheid ervaringen, raakte ik, door één specifieke ontmoeting, ontzettend geïnspireerd om meer te doen dan ik al deed. Ik had een heel goede, degelijke, baan maar ik voelde ineens heel sterk dat ik een missie had en dat er meer is in het leven dan eten, werken voor een baas, slapen, wat vrienden ontmoeten en repeat.
Ik had alleen geen flauw idee wat die missie precies was.
Het heeft het drie jaar, drie maanden en 17 dagen geduurd (yep, ik heb de dagen geteld) voordat ik eindelijk actie ondernam. En geloof me, die jaren waren niet makkelijk.
Het was mijn voorstelling van de hel.
Elke avond, als iedereen in huis naar bed was, zat ik in mijn eentje op de bank te denken, denken en nog meer te denken. Elke avond, tot diep in de nacht, gevangen in dezelfde cirkel. Zonder uitkomst. Behalve dan enorme zwarte wallen, een steeds moedelozer gevoel en nauwelijks energie om de dag door te komen.
Angst, beven en dan, die kleine tekens op het juiste moment, ken je dat?
Tijdens één van mijn nachtelijke denksessies zat ik doelloos langs mijn tijdlijn op Facebook te scrollen en daar trof ik een gesponsord bericht van een coach. Ik kende haar niet maar ik klikte toch. Ze organiseerde een ‘ervaring’ of eigenlijk, een ‘leap adventure’; drie dagen coaching ‘wie ben ik, wat wil ik, hoe kom ik daar’ met zes vrouwen, in Marrakech, Marokko.
Laat ik even duidelijk maken; ik leefde al jaren met een angststoornis, had een veilige werk en privé bubbel en een vertrouwde routine. Reizen deed ik bijvoorbeeld alleen met mijn vaste ‘ecosysteem’, en nog maar zelden, of eigenlijk nooit, deed ik iets alleen, voor mij. Durfde ik niet. Toevallig reisde ik, sinds drie jaar, met mijn ecosysteem regelmatig naar Marrakech en ben ik tijdens die reizen zwaar verliefd geworden op de stad, de mensen en het land. Ik zag het dus als een teken. Now or never. Ik had werkelijk geen cent, ik was doodsbang, alles schreeuwde ‘nee, nee, nee dit overleef ik niet’, dus stuurde ik haar trillend een bericht dat ik graag mee wilde.
Tot vandaag kijk ik nog vol verbazing terug op mijn beslissing.
De beste beslissing ooit, dat wel. Met veel moeite regelde ik via mijn werk dat ik gebruik kon maken van mijn opleidingsbudget. Ik heb een lieve collega die ik toen nog niet heel goed kende (inmiddels durf ik haar een zeldzaam goede vriendin te noemen) weten om te praten om ook mee te gaan en, drie gespannen maanden later, stond ik met een gepakte tas op Schiphol. Onderweg om vijf, mij vreemde, vrouwen te ontmoeten bij de gate, om mee op adventure te gaan in Marrakech. Bergen beklimmen, lopen door de ‘woestijn’ en op zoek naar ‘wat nu’. Allemaal niet ‘mijn ding’ en overal bang voor maar, gewapend met de gedachte dat ik niet nog één nacht ellendig op de bank in cirkeltjes wilde blijven denken. ’s Avonds laat kwamen we aan, we sloten aan in een rij van kilometers lang voor een paspoortcontrole, en in plaats van diepgewortelde angst en paniek voelde ik op het vliegveld aldaar direct al totale controle. Ik snapte er geen bal van.
Heb jij weleens een life-changing ervaring gehad?
Ik ben heel praktisch en ontzettend nuchter, dus toen ik hoorde dat we dag één, na een korte nacht slapen, een berg gingen beklimmen en de enige opdracht was om te ‘zijn’ en om alles wat je niet meer wilde, gaandeweg achter te laten, was ik sceptisch. Maar goed, ik was daar, dus, met trillende benen (want hoogtevrees), enorme buikpijn (ik bleek achteraf galstenen en daarbij behorende galaanvallen te hebben) en de conditie met bijbehorende longcapaciteit van een goudvis op het droge, ging ik, samen met een piepklein notitieboekje, mee op pad.
Wat ik die dag ervaarde? Ik zag adembenemende plaatjes, die nu voor altijd in mijn geheugen gegrift zijn, ik had ontmoetingen met de liefste mensen ever, ik kreeg een rondleiding in het meest authentieke museum -midden IN een berg- dat je je kan voorstellen, ik at het beste eten ooit in een riad waar ik naartoe geklommen ben, ook al crepeerde ik van de pijn, ik dronk iets later, nog hoger op de berg, de beste wijn van Marokko en ik ervoer voor het eerst in eeuwen een ‘leeg’ hoofd.
Aan het eind van de dag voelde ik me sterker, vrijer, zelfstandiger en krachtiger dan ooit. Waarom? Waarschijnlijk omdat ik uit mijn comfortzone was, en na 30 dingen waarvan ik me niet kon voorstellen dat ik ze ooit zou doen omdat ik bij de gedachte al dood ging, nog steeds in leven was. Levendiger dan ik wist dat mogelijk was.
Heb jij ook geen idee wie je echt bent en wat je echt wil?
Dag twee brachten we door in de Agafay-woestijn, niets anders dan een -zo weet ik nu- overweldigend ‘leeg’ heuvelachtig landschap met uitzicht op het Atlas gebergte, waarvan de toppen toen bedekt waren met sneeuw. Ik heb nog nooit zoiets ‘groots’ en moois gezien en me nog nooit zo sereen en ‘met mezelf’ gevoeld. Op deze dag gingen we bepalen wie we nou echt zijn, wat we nu echt wilde, en hoe we dit voor elkaar gingen krijgen. Nou, in die omgeving lijkt niks onmogelijk kan ik je vertellen.
Ik heb die dag dan ook van alles bedacht, besproken en getoetst maar, ik kwam er niet helemaal uit, ik had geen kant en klaar businessplan, maar ik was overduidelijk een ander mens toen ik, weer een dag later, terug kwam in Nederland. Getransformeerd voor het leven. Het leek alsof ik een eeuwigheid was weggeweest.
Een mooi voorbeeld van een wezenlijke verandering in mij; op de terugweg hebben we door enorme drukte op het vliegveld bijna onze vlucht gemist. In plaats van totale angst en blinde paniek heb ik meer dan eens gewenst dat het toestel zonder mij erin zou opstijgen, zodat ik nog even kon blijven. Alles voelde zo goed, ook al was ik zonder mijn vertrouwde ecosysteem in een bizarre stad in Noord-Afrika.
Meer dan ooit voelde ik me in staat om te gaan voor wat ik wil, ook al wist ik toen nog niet precies wat dat was. Ik had het vertrouwen in mezelf, mijn kunnen, mijn kracht en mijn levensvreugde weer teruggevonden.
Mijn missie bleek achteraf, ditzelfde ‘te doen’ voor en mét jou.
Als ik het kan, kan jij het zeker. Ik weet inmiddels dat, hoe leuk het ook is, je niet perse een berg hoeft te beklimmen om te komen waar ik nu ben.
Daarom wil ik samen met jou kijken naar hoe, en waar, we eventuele negativiteit kunnen shiften naar positiviteit. We gaan kijken naar wat je wensen zijn; wat je nu echt wil, waar je uitdagingen liggen en hoe we je volledig terug kunnen krijgen in je kracht.
Ik hou van een persoonlijke benadering. Ik bouw graag een vertrouwelijke relatie met je op om op die basis samen te werken. Ik hanteer geen standaard methodes, werk niet met standaard lijstjes of schema’s. Ik kijk naar wat bij je past. Vanzelfsprekend heb ik de nodige vakkennis maar, persoonlijk werk ik het liefst ‘gewoon’ als mens, op gevoel, intuïtie en natuurlijk vooral door te luisteren naar jou. Zo kijken we dus samen naar wat jij precies nodig hebt en of ik daar aan bij kan dragen.
Jíj staat centraal.
Jij brengt je achtergrond, kennis, mogelijkheden, situatie en kracht mee.
“A life isn’t significant except for its impact on other lives.”
― Jackie Robinson
